Dżuma jako broń biologiczna

Bakterie dżumy są zaliczane do "klasycznego" arsenału broni biologicznej . Ich znaczenie wynika z rzadkiego występowania dżumy w krajach rozwiniętych, dość dużą śmiertelnością i powszechnej wrażliwości populacji. Pierwszym znanym przypadkiem ich wykorzystania jest oblężenie krymskiego portu Kaffa (obecnie Teodozja) przez Tatarów w 1346 r. Oblegający przy pomocy katapult wrzucali za mury miasta zwłoki zmarłych na tę chorobę (uciekinierzy z tego miasta roznieśli epidemie na całą Europę). Zbrodnicze eksperymenty z dżumą jako bronią bakteriologiczną prowadzili japońscy wojskowi w latach 1937-1945 w jednostce „731” na terenie Mandżurii, dowodzonej przez jap. lekarza wojskowego, gen. Shiro Ishii (1892-1959). W jednostce tej m.in. opracowano specjalne bomby porcelanowe przeznaczone do rozsiewania zakażonych pcheł. W okresie zimnej wojny były prowadzone przez ZSRR i Stany Zjednoczone badania nad odmianami pałeczki dżumy mogącymi mieć zastosowanie jako broń biologiczna.